W największym szczycie realizowano około 30 transportów węgla dziennie, jeden transport wynosił maksymalnie 1,5 tony opału. Część mieszkańców kupowała 1,5 tony węgla w 2022 roku i drugie tyle w 2023 roku, inni czekali z zakupem do tego roku i wtedy kupowali od razu 3 tony.
- Na pewno było to wielkie wyzwanie organizacyjne. Było to dla nas trudne zarówno od strony technicznej jak i finansowej. Pojawiła się też konieczność wystawiania faktur kilkudziesięciu dziennie, obracania wpłatami w kasie i przelewami. Musieliśmy to skoordynować w naszych programach księgowych. To się udało. Problemem był też dowóz węgla, zamawianie, awizacja węgla. Mieliśmy umowę z Bogdanką. Wszystkiego musieliśmy się uczyć na bieżąco. Największym wyzwaniem było zapewnienie węgla osobom, które w tym momencie tego węgla potrzebowały. Wymagało to negocjacji, terminu przestawienia. Musieliśmy się też zmierzyć z oczekiwaniami mieszkańców, ponieważ momentami sytuacja była napięta wówczas kiedy robiło się chłodniej, a mieszkańcy nie mieli opału. Byliśmy dla nich pierwszą deską ratunku. Generalnie realizację programu oceniamy pozytywnie. Były trudności, ale udało się je przezwyciężyć. Każdy, kto oczekiwał węgla, nie pozostał bez pomocy. Wykonaliśmy zadanie, udało nam się dopiąć to wszystko- mówi Piotr Młynarski z Wydziału Gospodarki Komunalnej I Ochrony Środowiska Urzędu Miasta Zamość.
Cena za tonę węgla wynosiła w Zamościu 1800 złotych bez dowozu. Dostarczeniem węgla do gospodarstwa zajmowało się PGK , mieszkańcy mogli też sami organizować sobie dowóz. Niektórzy kilkukrotnie przyjeżdżali po węgiel z przyczepkami. Jeden wniosek dotyczył najczęściej 1,5 tony węgla. Zamościanie kupowali głównie orzech.
Zamość nie sprzedał całego węgla, który zakupił. Na placu w Boratyczach zostało jeszcze około 10 ton opału. Miasto ma ogłosić nabór końcowy.
